2 april, een grote dag!!

Zo dit is alweer mijn vijfde reisverslag. Ik ga weer een aantal gebeurtenissen naar voren halen om jullie een impressie te geven van hoe het er hier aan toe is gegaan de afgelopen weken.

Om te beginnen heb ik een echte Surinaamse begrafenis mogen bijwonen, ik was natuurlijk zeer vereerd ;). Het was namelijk zo, de moeder (oma) van onze overburen was overleden en als overburen moesten we op de begrafenis natuurlijk wel even ons gezicht laten zien. Want in Suriname gaat het namelijk zo; wanneer je wel komt vergeet men dit bij wijze van spreken binnen een week maar wanneer je niet komt, zul je dit altijd blijven horen. Maar oke ik kan nu uit ervaring vertellen dat een Surinaamse begrafenis er wel eventjes iets anders aan toe gaat dan een Nederlandse! Natuurlijk is het geen groots feest met taart enzo maar zo sober als in Nederland is het zeker niet. Er wordt uit volle borst gezongen, met de kist gegooid, hard gehuild en gedanst om alle boze geesten te verjagen! Serieus, erg indrukwekkend! Ik heb een aantal filmpjes hiervan gemaakt om jullie mee te laten proeven van de sfeer die er op zo’n begrafenis hangt. Maar omdat ik eerst 6 programma’s moet downloaden om filmpjes te kunnen oploaden gaat dit helaas niet lukken in de beperkte tijd die ik op internet kan zijn.
Ik heb ook een smeuïg verhaal over een Braziliaans meisje hier uit de buurt, Helen. Helen is een mooie, levendige meid van 14 jaar met een goedgevormde voorgevel en lange zwarte krullen. Ze weet menig mannen in de buurt het hoofd op hol te brengen en de claxons (van de auto’s) van de mannen in kwestie hebben het zwaar te verduren. Ze praat eigenlijk alleen Portugees maar vindt het bij ons maar al te gezellig. Dit komt omdat ze merkt dat wij (ik denk een van de weinige mannen in Suriname, hen maakt het namelijk helemaal niks uit hoe oud een dame is) niet geïnteresseerd zijn in het lichaam van het 14-jarig meisje. Daardoor is ze vaak rondom de bar/guesthouse te vinden.
Nou, op een avond kwam ze weer eens gezellig langswippen toen Amil, ik en Chievo (een Javaanse jongen die hier net een jaartje woont) net wilden gaan eten. Dus Helen ging gezellig mee een hapje eten. We zaten rustig op het balkon een van de heerlijke maaltijden van Luti (de Surinaamse Jamie Oliver) te verpeuzelen toen auf eins een Braziliaanse vrouw het gehele woordenboek der scheldwoorden beneden stond uit te ratelen. Helen herkende deze stem maar al te goed en zonder de vrouw gezien te hebben wist ze meteen dat dit haar moeder was. Helen begon tranen met tuiten te huilen. Toen Helen uiteindelijk, onder begeleiding, toch naar beneden durfde te gaan vloog haar moeder der meteen in de haren, letterlijk!!! Luti probeerde het in ‘t Spaans allemaal uit te leggen en te sussen maar tevergeefs. Ongelovelijk hoe deze vrouw Helen, ik wil bijna zeggen aftakelde. Alweer grote opschudding recht voor de deur. Toen Helen eenmaal de taxi was ingesleurd en wij nog wat verwensingen naar ons hoofd kregen geslingerd vertelde Ludwich later dat Helen van huis was weggelopen. Na onze eerste kennismaking met haar moeder konden we dit overigens heel goed begrijpen haha.

Overigens gaat het met het Guesthouse bijzonder goed. We hebben de afgelopen weken bijna elke dag klanten, voornamelijk Fransen. Dit hebben we allemaal te danken aan Michel, de Franse klant van een paar verslagen geleden. Deze legerarts uit Frans - Guyana is vaker langsgekomen en we vinden hem eigenlijk maar een vies, zweterig mannetje. Maar klant blijft koning natuurlijk en hij powert ons opzich best goed. Hij heeft goede reclame voor ons gemaakt en sindsdien vind je bijna dagelijks Fransen in het Guesthouse!

Ik wil nog even snel een van onze klanten vermelden, Clyde. Een figuur dat eigenlijk heel moeilijk te beschrijven is. Hij is namelijk niet helemaal 100 en dat vind ik wel erg moeilijk om te beschrijven. Om te beginnen heeft Clyde een gat in z’n hand en is hij een ‘sopi-mang’, ookwel alcoholist. Dit gaf hij zelf na 2uurtjes al toe haha. Doordat Clyde in het binnenland in de gouddelverei werkt en het zeer beperkte aantal winkeltjes daar verschrikkelijk duur zijn (een pak sigaretten €10,- , hier in de stad €1,-) heeft hij geen besef van de waarde van geld. Hij smijt het geld over de balk alsof het niks is en hierdoor zijn er altijd wel ‘vrienden’ om hem heen te vinden. Dit heeft meerdere malen tot wat conflicten geleid met wat vrienden van em die hem helemaal uitkleedden. Al die ‘vrienden’ om hem heen zal ook wel komen omdat hij een van de meest vriendelijke jongens is die ik ken, bijna te vriendelijk. Maar omdat er elke dag wel 2 mocho’s (prostituees) snel langskwamen was het al snel duidelijk dat Clyde overduidelijk van vrouwen houdt! Ik zou graag nog heel wat gebeurtenissen met Clyde uit lichten maar dan gaat dit verslag weer erg lang worden, ik wil het iets korter en beknopter gaan doen!

Ook het voetbalproject heeft niet stilgestaan. We zijn weinig in Vierkinderen geweest maar al het administratieve werk is inmiddels afgehandeld en onze eerste uitgave van ons clubblad COROPINA SPORT & RECREATIE is een feit. Naar eigen mening is deze erg geslaagd en weer een mooie prestatie. Inmiddels hebben we ookal contact met Will van Rhee, een KNVB-man. We zijn via de ambassade met hem in contact gekomen en hij blijkt geen kleine jongen te zijn. Hij is ex-ambassadeur van de KNVB en wanneer je op hem gegoogled komen er verschillende artikelen over hem naar voren. Om een indruk van hem te krijgen, raad ik aan die eens te bekijken.
Maar over voetbal gesproken, we zijn aankomende woensdag, 2april, uitgenodigd door de Nederlandse Ambassade om hun voetbalteam te komen versterken. Ze spelen namelijk elk jaar tegen 3 afgevaardigde teams van de Nederlandse defensie die hier op training zijn in het binnenland. Ik geloof dat het de Korps Mariniers, landmacht en luchtmacht zijn. We gaan 3 wedstrijdjes spelen van 20minuten in het SEEDORF STADION. We zijn erg vereerd dat we zijn uitgenodigd om al die hoge piefen van de Ambassade te versterken, dit geeft wel aan dat de ambassade met ons bezig is. Ook gaan we deze middag natuurlijk gebruiken om meer informatie in te winnen over de Para Junior League (de competitie van Seedorf) en om Mr. Seedorf (de vader van Clarence) te spreken over een eventuele samenwerking. Een erg belangrijke dag dus aankomende woensdag. We moeten nog wel even snel onze conditie op peil gaan brengen aangezien we avond in - avond uit in onze bar bivakkeren ;)

Ik heb helaas maar een paar foto’s want mijn camera is ook niet meer helemaal 100! Ik laat snel weten wat woensdag teweeg heeft gebracht. Groetjes!!!

Ps. Vanavond staat het optreden van Richie Spice op het programma in Paramaribo waar we met Dwayne, als er nog kaarten zijn, zeker van plan zijn naar toe te gaan!! Belooft een mooie avond te gaan worden!! Dwayne is een Guyanees die ik een paar dagen geleden heb leren kennen in de stad. Mooie kerel (yn)