RICHIE , J.W.C. BOKAAL, SEEDORF, WAGI!!

Ik begin meteen waarmee ik de vorige keer eindigde; RICHIE SPICE!! Ja man, wat een concert!! Ongelovelijk hoe hard wij em gebounced hebben haha! Ik denk het hardst van alle Surinamers bij elkaar. Dit concert was zooo goed!! Het duurde even voordat richie opkwam maar toen het eenmaal zover was, was het een gek feest!! Tussendoor kwamen we nog 2fransen gasten tegen die in Masusa verbleven. Zij waren overigens zeer onder de indruk van Luti, die een goed woordje Frans spreekt. Er werden zelfs 2 handtekeningen uitgedeeld haha!!

INBRAAK
Toen ik een paar dagen geleden aan dit verslag begon verbleven we nog rustig in ‘ons’ optrekje in Vierkinderen. Maar de plannen zijn helemaal overhoop gegooid. We zouden 3 dagen in een muf maar respectabel huisje in Vierkinderen verblijven dat dhr. Ceder ons had aangeboden om langer dan 1 dag in Vierkinderen te kunnen blijven. Het huisje ligt op zo’n 50meter van de cola-creek midden in Vierkinderen. Nu zijn we helaas alweer in Paramaribo.
Zondag zijn we rond 3u vertrokken naar Vierkinderen en bij aankomst werden we meteen opgeroepen om te komen voetballen, dit keer met de ‘grote jongens’ van rond de 20. Hierna natuurlijk een duik genomen in de kreek tot het donker begon te worden en we voor eten moesten gaan zorgen. Eten koken ging helaas niet door, het fornuis ontbrak. Dus dat werd maar droog, oud brood van Omoe, ookwel Sneesie (oftewel Chinezie), als avondeten.
De volgende 2 dagen zouden we met onze u-13 trainen. Dit ging helaas niet door want na de eerste nacht werden we ’s ochtends al wakker gebeld door onze schoonmaakster. We moesten meteen naar de stad komen, er was ingebroken!! Voor het eerst sinds ons verblijf was het echt raak. TV, Playstation en scheerapparaat zijn spoorloos. De deur is opengewrikt toen duidelijk was dat er niemand thuis was. Maar we zijn niet gaan zitten treuren maar meteen aan de slag gegaan: alle deuren extra beveiligd, zelfs met van die middeleeuwse kasteel-barricadeer-balken achter de deur en alles gereed gemaakt om naar beneden te verhuizen! Wat inmiddels dus is gerealiseerd.

Ludwich is vorige week woensdag naar Nederland vertrokken en nu staan we er helemaal alleen voor. Tot nu toe gaat het bijzonder goed ondanks de inbraak. We beginnen eindelijk een ritme op te bouwen; vroeg opstaan, klussen aan het huis en voor eigen brood op de plank zorgen. Alles a bun!!

LEO VICTOR
Op 5minuten lopen van ons stekkie op de gonggrijpstraat ligt de voetbalaccommodatie van Leo Victor, een van de hoofdklasse clubs hier. Dit is de hoogste divisie in Suriname. Ik denk dat je het niveau ongeveer kunt vergelijken met een 1e klasser uit Nederland. Toen wij opmerkten dat er opeens een prachtig kunstgrasveld opdoemde middenin een volkswijk, moesten we dit eventjes beter gaan bekijken en natuurlijk even bespelen. Toen we op een zonnige namiddag op het terrein aankwamen werd er helaas al getraind door het U-20 team en de hoofdmacht. Toen opeens een snutjungsk kwam vragen of we niet mee wilden trainen met de U-20 lieten we dit ons natuurlijk geen 2e keer vragen. Ik moet zeggen dat ik (alweer ja) versteld stond van het niveau; snel en attractief voetbal. Heerlijk om weer eens fanatiek te spelen maar onze conditie was erg ver te zoeken. Blijkbaar hadden we aardig gespeeld en we werden meteen uitgenodigd om ook eventjes met de hoofdmacht mee te trainen. Dit leek ons iets te veel van het goede, we hadden de nodige minuten nodig om weer op adem te komen.

J.W.C. BOKAAL
In het vorige verslag schreef ik over het Toernooi met de Ambassade op 2 April. Na een taxirit richting het Seedorf-stadion werd er hier gestreden om de J.W.C. Bokaal, vraag me niet waar het voor staat. Maar wij waren dus gevraagd mee te spelen met het ambassade-team. We moesten het in 3 wedstrijdjes van elk 20 minuten opnemen tegen het Surinaamse leger, de Nederlandse Korps-mariniers en de Nederlandse luchtmobiele brigade. Na de 1e wedstrijd met 0-0 gelijkgespeeld te hebben tegen de korpsmariniers werden in de 2e en 3e wedstrijd het Surinaamse leger en de luchtmobiele brigade simpel van het veld gespeeld. Respectievelijke 3-0 en 2-0 overwinningen resulteerde erin dat sinds jaren de J.W.C. bokaal weer eens in handen was van de ambassade. Grote dank ging naar ons uit voor onze bijdrage in deze ‘cup-winst’.
Maar we gingen niet alleen naar het Seedorf-stadion (waar wekelijks de Para Junior League wordt gespeeld) om te spelen, belangrijker vonden we het eigenlijk om met meneer Seedorf in contact te komen om ons project te ‘promoten’. Dit bleek totaal geen moeite te zijn. Hij stond achterin de kantine rustig te frituren en genoot van al deze Nederlandse, kaalgeschoren met tattoos bezaaide mannen bij elkaar, die de ene halve liter na de ander naar binnen goten. Nadat de bokaal ceremonieel door mr Seedorf aan Ralph was overhandigd bracht Ralph Johan Seedorf direct naar ons om even wat te babbelen over ons project. Heel duidelijk is dat ze een beleid hebben waar ze niet van af wijken. Alles gaat organisatorisch zoals vader&zoon Seedorf dat willen. Wij vinden het geen probleem om het na verloop van tijd samen met Seedorf te regelen maar dat gaat natuurlijk niet zomaar. Op het moment hebben ze zelf een accomodatieprobleem waardoor we in 2009 pas aan zouden kunnen sluiten. Maar wanneer wij een accommodatie weten te regelen willen ze graag kijken wat er dan te regelen valt. Vader en zoon Seedorf hebben het organisatorisch goed op een rijtje en hebben de formule voor georganisseerd voetbal in Suriname. Dus hopelijk kunnen we in een later stadium contact opnemen en de ontwikkelingen bespreken.

BAR
De bar is overigens ook volop in ontwikkeling. We hebben de eerste week van april een vrouw, Marianne, de toko laten runnen. Dit bleek niet meer dan een echte dufkut, excuses voor het taalgebruik maar anders kan ik er echt niet omschrijven. Nu hebben we de bar zelf weer overgenomen maar er zijn een aantal mannen zeer geïnteresseerd om de bar af te huren. Het is namelijk echt een goudmijntje hier in Suriname. Veel van het verdiende geld gaat toch echt naar drank!!


Ja mang nou komt een heel mooi stuk ;). Vandaag, 19 april, komen over ongeveer 2uurtjes 2 beste maten, broeders, naar Sranan!! Over een uurtje rijden we naar Zanderij om onze matties Sam & Omar een warm welkom te geven in Suriname. En dat in deze temperatuur, a song brong boi!! Dit is eventjes in een weekje geregeld, alsof het niks is!! We gaan maandag tot woensdag met z´n vieren en 2 losgeslagen gidsen het binnenland in. En dan spreek ik echt over het binnenland. Geen toeristische trekpleister maar overleven in onaangetast oerwoud. Jagen en vis vangen om te eten, we slapen in hangmatten, en hopelijk veel wild en mooie stukjes natuur zien. Maar dat is iets wat 100% gegarandeerd wordt door Dion, de gids. Hij heeft wel iets weg van onze eerder/beschreven vrind Erik Landveld, die neuroot. Maar over deze tour heb ik later hopelijk veel meer te vertellen. En over alle gekke avonturen die we de komende 2 weken gaan beleven natuurlijk!!

Maar oke daarnaast de aanwinst van het jaar, we hebben eindelijk onze felbegeerde WAGI. Een mooie Toyota Corona hebben we vanaf vandaag voor drieënhalve maand tot onze beschikking! Een van de vele jongens die hier heeft geholpen rondom het huis, Glenn, verhuurt ons zijn auto voor een paar maanden. Eindelijk zijn we niet meer afhankelijk van allerlei vrienden-dienstjes en het openbaar vervoer!


Oke we gaan er weer vandoor met onze wagi, even de laatste voorbereidingen voor Flakes en O´tje treffen. Zo snel mogelijk volgen ook weer wat foto´s!!
Blessi