Dozen, Wageningen, Alfonsius Ceder, Ambassade

Hallo allemaal!! Hoe gaat het daar in NL? Mijn vorige bericht was alweer een tijdje geleden maar hier ben ik weer om mijn verhaal te doen over de afgelopen weken.
Shit ik ben even van de pc weggerend door alweer een gigantische knal. Alwéér een aanrijding, dit keer op de hoek voor de Chinees. Maar afgelopen dinsdag was het al helemaal feest. We zaten op het terras lekker in het avondzonnetje rustig het een en ander te bespreken. Vervolgens ging het heel erg snel. Opeens hoorden we een harde knal op 5 meter van het terras en we zagen een jongen van onze leeftijd met een hoge snelheid achter zijn scooter aangesleurd worden over het wegdek. Ik denk dat ie wel 10meter doorgleed waarna die onder een auto kwam die aan het draaien was. Voor deze auto had de jongen blijkbaar geprobeerd uit te wijken. We zagen het precies voor onze neus gebeuren!! Gelukkig stopte de auto direct en wonder boven wonder kroop de jongen meteen onder de auto vandaan. Ongelovelijk!! Het gevolg was dat er dit keer dus zo’n 50 mensen voor ons guesthouse van dit spektakel stonden te genieten haha.
Maar er is nog veeel meer gebeurd. Te veel eigenlijk. Ik vind het erg moeilijk om alles weer voor de geest te halen.
Ik wordt iig nog steeds helemaal lekgestoken door de f*ckng musquito’s. Vorige weken was het gevolg van de vele regenbuien een enorme musquito-plaag die ons goed onder handen heeft genomen! Maar doordat ik niet kan stoppen met krabben, krab ik de bultjes open en hebben alle tropische bacteriën vrij spel. Onze voeten zijn dus een nog groter slagveld dan voorheen!

De afgelopen weken is er heel veel vordering geweest m.b.t. tot het voetbalproject. Met triomfen maar ook met tegenvallers, soms om moe van te worden. Onze grootste hindernis is onze mobiliteit. We hebben nog geen auto kunnen aanschaffen waardoor we erg afhankelijk zijn van het openbaar vervoer en taxi’s. Het vervelende is alleen dat je van het openbaar vervoer niet uit kan gaan. Het is niet zoals in Nederland dat wanneer een bus om 10;00 zal komen, dat ie er stipt om 10 uur is. Het komt regelmatig voor dat ie een uurtje later aankomt of wacht tot de bus helemaal vol is. We hebben ookal meegemaakt dat iedereen gewoon een beetje extra moet betalen waardoor de bus wel meteen zal vertekken. Maar de meeste kilometers leggen we naar ons gevoel toch wel te voet af. Echt heel veel!!
Maar oke we gaan nu gemiddeld 2 keer per week naar Vierkinderen. Zo nu en dan worden we bij aankomst blij verrast. Zo hebben de jongens in hun vrije tijd zelf al zo’n 1/3 van het veld bespeelbaar gemaakt. En dan hebben we het over jongens van 7 tot 13 jaar. We waren erg blij dat de jongens uit eigen initiatief zoiets hadden ondernomen. Dat betekent namelijk best veel in Suriname. In Vierkinderen al helemaal. Het is namelijk al eens eerder geprobeerd een voetbalvereniging op te richten door U.D.O. Oegstgeest. Hierover is deze week ook meer duidelijk geworden maar ik ga proberen mn verslag een beetje chronologisch te houden dus begin ik met een ander punt m.b.t. Vierkinderen.

Ongeveer 2 weken terug hebben we EINDELIJK alle 12 dozen met alle voetbalspullen geïncasseerd:D. Deze hebben 3 weken op de haven op ons moeten staan wachten. Het heeft verschrikkelijk lang geduurd allemaal. We hebben erg veel moeite gedaan om zo weinig mogelijk invoerrechten te hoeven betalen voor deze charitatieve schenking. Dit bleek een enorm karwei want in de dozen zaten onder andere voetbalschoenen, ballen en ook nog eens zo’n 400 nieuwe shirtjes en broekjes in folie. Dit was dus reden genoeg voor de Surinaamse douane om dat eens even goed uit te pluizen. En natuurlijk wat geld te vangen van die rijke Nederlanders. We hebben via allerlei douanemannen geprobeerd wat te regelen maar dat gaat zo ongelofelijk moeilijk en, waar we vooral erg geïrriteerd door raakten, de tijd die eroverheen ging. Elke dag was er weer iets anders waardoor we de dozen niet mee konden krijgen. Toen eindelijk (!!!) de dozen voor onze deur werden afgezet zijn we meteen aan de slag gegaan. En we schrokken ons kapot van de hoeveelheid spullen. In Nederland had ik al wel door dat het om een enorme lading ging maar tijdens het sorteren hadden we pas echt door om hoeveel spullen het ging. Uiteindelijk hebben we hier ook wel erg veel voor moeten betalen. Voor alles rondom het posten van de dozen hebben we toch nog zo’n €600,- moeten betalen. Maar oke we kunnen eindelijk aan de slag met de aanwezige middelen en dat is het belangrijkste. Onze vreugde hebben we ’s avonds met Totti, onze vaste klant van 55jaren en bekend in de hele stad, gedeeld. Alles was op orde gesteld, de bar had een goede avond gehad en het was tijd om te gaan stappen. Met Totti aan onze zijde zijn we het centrum van Paramaribo ingegaan om te kijken wat zij op een doordeweekse avond te bieden had. En dat bleek niet onverdienstelijk. We hebben veel van Paramaribo gezien, misschien wel te veel!!;)

Ook het huishouden moesten we de afgelopen weken zelf goed bijhouden. We hadden nog geen huisvrouw en we het gehele huishouden rustte op onze schouders. Dit is niet niks zonder al die moderne apparatuur uit Europa. Geen vaatwasser, geen wasmachine, geen magnetron etc. Maar het moest wel netjes zijn voor de gasten want die waren er namelijk! Zo heeft er een fransman een nachtje overnacht en ook waren er 2 Nederlandse mannen die een paar dagen zijn gebleven. Ze waren erg tevreden en hebben het gehele Guesthouse al voor de hele maand december afgehuurd.
Maar gelukkig hebben we nu eindelijk onze huishoudster gevonden, Inke. Deze zeer aantrekkelijke Guyaanse vrouw (foto volgt) werkt keihard en het huis straalt van alle kanten! Een goede aanwinst dus!
Ook is er weer veel in de tuin gewerkt, (die overigens jaren als vuilnisbelt voor de hele buurt heeft gediend, dus het is soms wonderbaarlijk wat we allemaal terugvinden in de tuin) die er steeds mooier uit begint te zien. Nog 2 jaartjes en dit optrekje is een echt paleis!

Ook Ludwich had 2 weekjes terug een klein feestje te vieren. De afgelopen weken was hij elke dag bezig met een nieuw boek over de Surinaamse held Anton de Kom. Hij werd dag in dag uit door Gerrit Barron opgehaald om aan zn boek te gaan schrijven. Deze werd na 3 weken officieel gepresenteerd op de Universiteit van Paramaribo. Hier wilden Amil en ik eigenlijk graag bij zijn maar omdat de auto al vol was en we genoodzaakt waren thuis te blijven om te kijken of we de dozen dan eindelijk zouden aankomen, ging dat niet door. Het boek is de hele week op TV geweest in allerlei reclames en in de kranten werd er ook erg veel over geschreven. Wat hier in Suriname erg storend is, is dat Surinamers andere (succesvolle) Surinamers zoals Luti niks gunnen. De enigsten die hier rijk en succesvol mogen (kunnen) zijn, zijn de Hindoestanen en Chinezen die eigenlijk alle winkels beheren. De chinezen bezitten alle kleine supermarkten & toko’s en de Hindoestanen gaan voor het grotere werk. Vooral de Hindoestanen nemen de hele Surinaamse markt over! Maar zodra er dus een vooruitstrevende Surinamer als Luti is die iets presteert, wordt dit ‘verzwegen’. Dan wordt er een Hindoestaan of iemand anders naar voren geschoven om er met de eer vandoor te gaan. Surinamers zijn ongelofelijk trots op hun vaderland en dit wordt op allerlei duidelijk gemaakt. Zo wordt het nationalistische gevoel heel veel gebruikt om reclame te maken. Zo hebben je leuzen als; ‘Je bent pas een echte Surinamers wanneer je met Telesur belt’
Maar zodra dus iemand van het eigen ras iets presteert, wordt dat in de doofpot gestopt.

Luti vertrekt ook een dezer dagen, waarschijnlijk donderdag, dan staan Amil en ik er alleen voor!! Dit wordt dan toch even goed opletten want Luti is hier in de buurt de heer en de meester. Wanneer Luti weg is zullen we dus ons extra attent moeten zijn en ons mannetje staan!

Maar toen we eindelijk de dozen hadden wilden we ook meteen naar Vierkinderen om te laten zien dat we de spullen eindelijk hadden want in Vierkinderen waren ze onderhand ook wel erg nieuwsgierig geworden wat wij dan voor ze zouden hebben. Toen we met een grote tas met van alles wat naar het verzamelpunt van bussen gingen bleek onze bus al te zijn vertrokken. Dus de bussen komen niet alleen te laat maar soms vertrekken ze ook nog wel eens 10min eerder, om doodmoe van te worden toch :P… Maar oke, wij de stad dus maar weer in om te kijken of er wat jongens waren die een potje moneyplay voetbal wilden spelen. Ook wij zijn dus begonnen met hosselen, zoals alle Surinamers! Toen we met een toeval Ludwich opeens langs zagen rijden vertelde hij ons dat hij van plan was om met zijn grootste fan, Iwan Holder, en zijn zonen Leslie en IwanTJE (zie foto en oordeel zelf of TJE niet wat overdreven is) naar Vierkinderen te rijden. Dus toch nog naar Vierkinderen met familie Holder. Iwan senior is een multimiljo die vroeger zwaar in de drugs – en gangsterscène heeft gezeten en hier heeel veel geld aan heeft overgehouden. Nu is die zijn leven aan het beteren en is die een predikant/voorganger. Hij heeft een kerk gebouwd in geboorteplaats Wageningen maar daar kom ik later op terug. Wij dus in een van zijn dikke auto’s, dit keer een chevrolet pick-up, richting Vierkinderen en hier aangekomen zijn we meteen met alle spullen naar het veld gereden want het was al laat aan het worden. Ik denk dat jullie zelf de reactie van de jongens wel kunnen voorstellen. Ze werden helemaal gek! Ze vinden het prachtig en konden maar niet van de spullen afblijven, helemaal door het dolle! Na een mooie wijze toespraak van broeder Iwan sr. hebben we nog een half uurtje een partij gespeeld op ons veld waarbij het er hard aan toeging. Door de regen was het wat blubberig dus we kwamen als beesten van het slagveld haha! Want het was vallen en opstaan. Ook Iwantje had er last van in zn beste kleren haha!
Na deze felle pot voetbal zijn we nog wat gaan drinken bij mevr. Stella waar we vaak na het trainen nog even met z’n allen wat gaan drinken. Na nog een mooi woordje van Iwan zijn we weer richting stad gegaan.

Iwan heeft ons vaker opgezocht de afgelopen weken. Hij wilde heel erg graag dat wij ook zijn projecten zouden zien in Wageningen. Zo zijn Amil en ik vorige week met Iwan, zijn vrouw, Iwantje, Leslie en zijn wonderschone dochter Cinthya naar Wageningen gegaan. (dit zijn trouwens maar 3 van zijn 17(!!) kinderen)
In een joekel van een auto waar je met z’n zevenen makkelijk in kunt zitten, zijn we aan deze lange autoreis van maar lieft 4 uur begonnen. Ik heb vooral lekker liggen slapen. We zijn onderweg nog even in Coronie gestopt om een kokosnoot (melk + vruchtvlees) te nuttigen. Er staan hier langs de weg allerlei kleine, houten hutjes waar je vruchten en lekkernij kunt kopen, heel leuk!
Maar oke we gingen dus naar Wageningen om naar een project van Iwan te kijken. Hij was erg onder de indruk van wat wij aan het doen zijn in Vierkinderen. Nu wilde hij ons laten zien waar hij mee bezig is. Aangekomen in Wageningen werden we geïntroduceerd in zijn pinkstergemeente waar hij een gigantische kerk ‘Nieuw Leven’ heeft gebouwd. Na een korte rondleiding hebben we de spullen naar onze kamer gebracht. We moesten snel gaan voetballen, daarvoor waren we ook naar Wageningen gehaald. We gingen voetballen in een zwaar verwaarloosde zaal met een zwembad ernaast waar een paar jaar geleden nog in gezwommen werd maar nu is het helemaal verwilderd en er zwemmen zelfs kaaimannen in!! Na ongeveer een uurtje kon er eindelijk gespeeld worden (problemen met het licht). En tegen die tijd waren er denk ik wel zo’n 150 mensen uit Wageningen binnengestroomd!! Jongens, meiden en zelfs volwassenen. We stonden echt te kijken hoe snel er zoveel mensen op ons afkwamen. Het verbaaste me dat het niveau van het voetbal hier ook erg hoog was. Deze jongens kunnen dus ookal erg goed spelen. In het binnenland kunnen de jongens veel beter voetballen dan in de stad is ons opgevallen. Ze speler het harder, ruiger, sneller en ook technisch vind ik ze beter dan de jongens in de stad. Ze krijgen hier alleen geen kansen om zich in de kijker te spelen aangezien er geen voetbalclubs zijn, wat in de stad wel het geval is. Maargoed tegen een uurtje of 8 zijn we weer richting de kerk gegaan waar een jeugdbandje speelde. Verschrikkelijk mooi! Iwan heeft hier echt een heel moois voor de jeugd opgebouwd. Echt indrukwekken! De jongens en meisjes kunnen de gehele week in Nieuw Leven slapen en krijgen te eten. Maargoed Iwan had natuurlijk ook een achterliggend doel om ons mee te nemen naar Wageningen; hij weet ook hoeveel spullen we hebben en hoopt dat hij ons enigszins heeft kunnen aanzetten om hier ook aan de slag te gaan of iets voor de ‘kinderen van de Heer’ achter te laten! Maar ondanks al die mooie woorden, ‘Wat je zaait zal je oogsten’ ‘Gij hebt Christus leren kennen etc.’ gaan we natuurlijk niet strooien met die shirts. We willen er iets voor terug zien.
En nu, een weekje later hebben we besloten een aantal shirts te doneren. Want ook hier heeft de jeugd niks m.b.t. tot sport en aangezien we zoooveel shirts hebben kunnen we de jongens hier ook erg blij maken door ze hiermee een beetje poweren! Maar we kunnen hier helaas niet gaan helpen een voetbalclub op te zetten. Ondanks het feit dat Iwan alles zal betalen voor ons. We zijn met Vierkinderen begonnen en dat kost al meer dan genoeg tijd.
En na een gezellige avond in Nieuw Leven gingen we de volgende ochtend met Iwantje en Les helaas al weer vroeg terug met de bus. De terugweg was dus een 5-uur durende busreis op een keihard bankje met geen beenruimte. En dan ook nog een Big Mamma naast je haha! Je kan je vast wel voorstellen dat dit erg lang duurde!

Zondags is het ritueel om eerst even lekker uit te slapen. Na deze zware taak ontbijten we rustig, waarna we wekelijks naar een veldje in de buurt lopen om een balletje te gaan trappen met wat jongens uit de buurt. Een ritueel op de zondag namiddag. Na een uurtje ballen moesten we er snel vandoor want we hadden een afspraak bij een zus van Ludwich waar we gezellig een happie gingen eten en drinken. Dit was omdat zij weer in Suriname was na een paar maanden in Nederland gebivakkeerd te hebben. Klein ‘welcome-back feestje’. We hebben heerlijke roti gegeten en ook Oma Telly was aanwezig. Hier kan ik vrij weinig over vertellen, we hebben lang met er gezeten maar ze is zo dement als een deur ;) Dus hier kan ik vrij weinig over navertellen haha

Het weekend waren we nog een beetje onder de indruk van wat we in Wageningen hadden gezien en meegemaakt. Dus we moesten er zaterdag maar weer eens goed uit. Ook Iwantje en Les gingen mee. Ze vertelden dat er een vet feestje in Staarz was en dit was niet gejokt. Het was stampvol, waaronder ook erg veel Nederlanders. Na een nacht doortrekken was onze zondag niet veel meer waard.
Na het weekend was het weer tijd voor serieuzere zaken. Voor het voetbalproject was het een erg belangrijke week. Maandag en dinsdag hebben we vooral het administratieve werk bijgehouden en dinsdagavond nog even de stad in met Icon. Alweer een figuur die voorbij komt ;)... Icon is 34 maar zoals de meeste mannen (jongens) van de buurt geniet ook hij nog volop van zijn eeuwig-durende jeugd. Het was iets te laat geworden en we dachten dat het het beste was maar meteen door te trekken. We besloten de bus van 06;00 te nemen richting Vierkinderen. Om 8 uur in Vierkinderen aangekomen kwamen we de jongens tegen die richting school gingen. Ze begrepen er niks van haha. Naar het voetbalveld doorgelopen hebben we onder de tribune onze hangmatten opgehangen, omsingeld door het woud waar alle gediertes begonnen te ontwaken. Prachtig in deze ochtendglorie.
Om 2 uur werden we wakker gemaakt door de jongens, die wilden gaan trainen. Dus we moesten even snel van iedereen de shirt – en schoenmaat opnemen, waarna een lange en serieuze training heeft plaatsgevonden op het heetst van de dag. Afleggen is het dan!!
In de avonduren zijn we met z’n drieën bij Fa-tai gaan uiteten. Hier hebben ze een heel speciale manier om een sfeertje te creëren in de zaak. Zo maken ze geen gebruik van een muziekinstallatie maar dragen ze kleine boxjes in hun jasjes ofzo. Of dit gebruikelijk is, weten wij ook niet haha
* Korte onderbreking, Ziggi (Siegfried,onze schilder, maar ook junk) zit nu tegenover me een kleine pauze te houden (deze houdt ie zo’n 3x per uur) en verteld me wat binnenlandse avonturen. Zo zijn er volgens hem zelfs bosneger vrouwen waarvan de borsten zo uitgezakt zijn dat ze ze over hun schouders moeten gooien om er geen last van te hebben. Vervolgens hebben ze dan een baby op de rug in een draagtas die de borsten vasthoudt. Hahaha wat een praatjesmaker!

Ook hebben we een belangrijke afspraak met Alfons Ceder gehad, voorzitter van plantagebestuur Vierkinderen. In dit gesprek zijn heel veel dingen duidelijk geworden waar de laatste weken wat twijfel over was ontstaan. Zo gaat hij regelen (in de droge tijd, over ong 3 weken) dat het veld helemaal in orde komt.
Door onze handelingen in Vierkinderen hebben we blijkbaar ineens iedereen wakker geschud! Zo heeft ook UDO aan de bel getrokken. Wat blijkt nu? UDO heeft 2 jaar geleden op kosten van Vierkinderen het veld aangelegd waar wij nu op trainen. Ene Joval van UDO heeft dit allemaal op sleeptouw genomen. Het veld is in 2 weken aangelegd maar vervolgens is UDO weer vertrokken zonder al te veel aandacht te besteden aan de voetballende en organisatorische aspecten. Maar je moet hier de jongens poweren om te gaan voetballen. En je moet mensen zoeken die willen helpen!! Je kan niet iets aanleggen en vervolgens weggaan en zeggen dat de organisatie door Vierkinderen zelf geregeld moet worden. Zo ver is men hier nog niet. Dus dat moeten wij nu gaan proberen te laten slagen. We hebben al beslag laten leggen op de stichtingsnaam; STICHTING UDO – DVOL – VIERKINDEREN. Met het opgehaalde geld uit Nederland zijn we van plan deze stichting officieel te laten registreren waardoor we een rechtspersoon zijn en alvast de nodige rechten hebben. Ook hebben we deze stichting nodig wanneer er belangstellenden zijn die ons financieel willen steunen.
Maar we willen dit allemaal heel graag in samenwerking met UDO doen hoor! We moeten alleen goed kijken en overleggen hoe zij tegenover bepaalde punten staan als de naam van de club, in welke shirts gaan we spelen, hoe wordt het bestuur ingedeeld etc. We hebben al een aantal mensen binnen de regio gevonden die ons graag willen helpen met het project.
Maar nu komt het beste nieuws!!
Afgelopen vrijdag hadden we om 10;00 een afspraak met de Nederlandse Ambassade. Naar aanleiding van een professionele brief, wat foto’s en het projectplan dat we 3 weken terug hedden ingediend, mochten we op gesprek komen om ons plan toe te lichten. Het was een zeer positief gesprek waarin duidelijk werd dat de ambassade het een heel mooi en indrukwekkend plan vindt. Zij kunnen ons financieel misschien gaan steunen maar daar zit zoveel papierwerk aanvast dat er maanden overheen zou kunnen gaan voordat zoiets geregeld is. Daarnaast hadden we een verzoek tot subsidie ingediend tot €10.000 (de kleine – ambassade – projecten). Ons project heeft veel meer nodig. Daarom willen ze eerst gaan proberen om het een en ander te regelen bij o.a. Suriprofs (Stanley Menzo) en wat particuliere geldschieters waar ze nauw mee samenwerken.
Dus vandaar dat ze ons eerst gaan helpen zoeken naar de grotere geldschieters die niet moeilijk doen over elk bonnetje en voor elke cent willen weten wat ermee is gebeurd.
Hopelijk gaat dit allemaal nog wat worden. We zijn erg benieuwd wat dit voor ons kan opleveren!!

Het is overigens duidelijk geworden dat het met Erik, onze neuroot, niks gaat worden. Weken was hij elke dag bij ons om business te bespreken. Maar nadat hij verschillende malen ruzie heeft gemaakt met klanten hebben we besloten dat hij niet de juiste persoon is. Toeval of niet Eric heeft besloten om in Zuid-Afrika te gaan wonen en werken. Waarom nou Zuid-Afrika? Hij is via Amilcar in contact gekomen met een bedrijf in Zuid-Afrika. Amil geeft Nederlandse lessen voor dit bedrijf. Deze mensen worden voor een half jaar naar Zuid-Afrika gestuurd om daar te wonen en in een callcenter te gaan werken. Dit zag Eer helemaal zitten en die is hier meteen achteraangegaan. Dus Erik kunnen we vergeten maar daar zitten we niet erg mee.

Mijn verslag begint wel erg lang te worden maar nog even een aantal vaste klanten die dagelijks aanwezig zijn. Deze personen zijn wel de moeite waard om even kort te beschrijven. Nummer 1 vaste klant is Totti; 55 jaar. Een echte palmdrinker. Palm is een sterke drank van 90% alcohol wat dikwijls met water wordt gedronken. 3 a 4 shot’s en je bent totaal van de kaart. 1 shot kost 2 srd(€0.50) dus reken maar uit dat je voor 2euro totally waisted kan worden. Totti is een hosselaar, een ondro-gron man. Hij steelt, koopt en verkoopt. Hij mag ons vreselijk en dat laat hij merken. Dagelijks worden we verwend met nieuwe spullen. Dan een pet, dan een plantje, dan een ketting noem maar op. Hij is trots op zijn kinderen en op zijn boegroe’s(zoek maar op internet wat dat zijn(18+)). Dan hebben we ook tante Carmen; 60 jaar. Zo gek als een deur. Drinkt alle mannen onder de tafel. Danst als een grietje van 16 en houdt van aandacht.
Een van de jongere jongens die regelmatig aanschuift is Stroom. Zijn echte naam is Radjief, maar iedereen noemt hem Stroom, hij heeft zelf ook geen idee waarom. Hij hoopt ooit nog eens een blank meisje te krijgen, met God’s wil;-). Als klap op de vuurpijl hebben we Henkie. Ik hoef niks uit te leggen, kijken jullie maar naar het filmpje…

Ja hoor, ik ben gister aan het verslag begonnnen en in het begin schreef ik over een aanrijding.. Helaas moet ik er alweer mee afsluiten. Ik sta net buiten met de buurman wat te kletsen voordat ik naar de cyber wil lopen en het 3e ongeluk dat voor mn neus gebeurd!! Weer bij de Chinees. Het zijn altijd fietsers of bromfietsers die de sjaak zijn. Ik hoorde de klap en vervolgens zag ik het slachtoffer serieus op zo’n 2 meter hoogte door de lucht vliegen! Maar de mensen hier lijken wel van staal, ook deze man staat op alsof er niks is gebeurd. Wel wat beduusd maar hij krabbelt rustig op en gaat tegen een muurtje zitten. Ongelovelijk!

Maar oke ik ben dus aan het einde van mn verslag, ik geloof dat jullie wel eventjes zoet zijn geweest om dit door te lezen. En geniet van de foto's!!
Adios!!