eerste dagen in de tropen!!

Nou mensen hierbij mijn eerste teken van leven sinds mijn vertrek naar het erg warme Suriname. Na een vroeg afscheid op schiphol kwam ik in het vliegtuig te zitten naast een paar zatlappen. Zingen, schreeuwen en vooral handtastelijk. Dit was even grappig maar hierna waren de meeste mensen er wel op uitgekeken en daar laten Surinamers geen gras over groeien heb ik mogen ervaren. Het is hen even heel duidelijk gemaakt en hierna was het ook een stuk rustiger en heb ik nog een paar uurtjes kunnen slapen. Toen ik om 4uur op vliegveld Zanderij landde maakte ik meteen kennis met het tropische klimaat, (in de schaduw maar liefst 30graden) even wennen maar wel erg lekker. Nadat ik de douane was gepasseerd, waar ik door een stokoud vrouwtje meerdere malen nog ben gezegend, stond Amilcar me met zijn neef Marino op te wachten. Haha wat was het mooi om deze kerel weer te zien, en z’n neef is evenzo een ongelofelijk figuur. In deze hitte kwam hij als taxi, met een grote muts met de Surinaamse vlag en de gehele landkaart erbij op, me ophalen. Vanuit hier zijn we naar het Guesthouse gereden, met de nodige tussenstops voor een Parbo-biertje.
Ik was meteen erg onder de indruk van dit land. Er is zoveel te zien en te beleven. Ten eerste natuurlijk erg veel groen en bush bush maar ook de krakkemikkige, simpele maar wel bijzondere huisjes. Het mooiste is nog wel de manier van leven hier. De mensen leven hier niet om succesvol te zijn maar om aan het eind van de dag nog te leven en lekker wat te kunnen drinken. Daar houden ze hier wel van. Bier en sterke dranken worden als warme broodjes verkocht. Zo heb ik al 2 mannen laddertje langs de weg zien liggen die om meer geld schreeuwden, Gimme mo money, Gimme money Boeroe. Het meeste geld wat wordt verdiend verdwijnt meteen in de kassa van barretjes en de Chinese supermarktjes voor drank.

Ons guesthouse en de bar liggen er trouwens voor Surinaamse begrippen erg goed bij. Het huis ligt aan de drukke Gonggrijpstraat. Dit is een beetje te vergelijken met de Berg en Dalseweg in Nijmegen. Tegenover ons huis zit de Nationale wielerbond gevestigd, in een doodnormaal huisje. Voor belangrijke instanties en zelfs voor de ministeries zijn dus geen grootse gebouwen weggelegd. Doodsimpele huisjes met opeens een bord erop met Ministerie van volkgezondheid etc.

De dag van aankomst was om uit te rusten en rond te kijken wat er zich hier in Paramaribo allemaal voor een taferelen te bewonderen zijn. We kwamen rond 19u bij het guesthouse aan en hebben hier even op Ludwich gewacht die meteen een goede Chinese maaltijd had meegenomen. Rond 22u lokale tijd (het is hier 4 uur vroeger dan in NL) ben ik doodmoe op m’n bed neergeploft en in slaap gevallen.
Dag 2 stond ik lekker uitgeslapen op en na een ontbijtje zijn Amilcar en ik Paramaribo centrum ingegaan om de stad te verkennen. Nou 1 ding is heel duidelijk, alles gaat zonder stress maar het verkeer is niet normaal. Inhalen, schreeuwen en toeteren, complete chaos!
Eenmaal in het centrum aangekomen begon het keihard te stortregenen en gingen we even schuilen in een van de vele buitenbarretjes. Heel gezellig en het is er vrijwel altijd druk. Hier hebben we lekker een biertje gedronken en toen de bui was afgelopen zijn we doorgelopen richting het centrum. Onderweg liepen we DJ Chuckie nog tegen het lijf die de volgende dag alweer naar Nederland vloog. Jammer, maar nog wel even snel op de foto gegaan. In de stad aangekomen moest er eerst even gepind worden maar dit was vrijwel onmogelijk aangezien er een zwerver naast me kwam staan en zo’n 100 keer in recordtijd vroeg of ik een kwartje voor em had. Gim wang kwartje boeroe! Gim wang kwartje Boeroe! Toen ik maar nee bleef zeggen begon ie ook nog te ‘huilen’. Ik wist niet wat me overkwam joh, haha! Toen ik omkeek stond Amilcar, ookwel dé Huil genoemd, te huilen van het lachen. Nouja in hoeverre moest ik deze zwerver nog serieus nemen als Suri deze junk zo schaamteloos kon uitlachen? Later hoorde ik dat hij vaker bij het stoplicht ook staat te huilen voor geld dus toen werd me al meer duidelijk.
Ook blijken Winston Bogarde en Ruud Gullit in Paramaribo te zijn en Clarence Seedorf zou binnen een paar weken ook arriveren. We hebben hoop dat we met een van deze mannen nog een afspraak kunnen regelen om hen enthousiast te maken over ons ‘voetbalproject Vierkinderen’. Voor dit project gaan we morgen (zaterdag) naar het dorp Vierkinderen toe met Nel, een man uit dit dorp. We zullen afwachten wat we hier te zien en te horen krijgen. Ook gaan we woensdag naar een bijeenkomst van de goede doelen organisatie ‘the rotary’.

Toen we na een lange dag in het centrum weer bij Guesthouse Masusa waren gearriveerd om het barretje open te gooien gebeurde iets wat al was voorspelt door ‘Vader en Zoon’. Op een kruispunt op de Gonggrijpstraat, laat zeggen zo’n 30meter van de bar, werd een vrouw op der brommer geschept door een grote SUV. We hoorden een keiharde knal dus net als de rest van de buurt stonden we met z’n allen te kijken hoe deze vrouw het uitkrijste. Het bleek naderhand allemaal wel mee te vallen maar het was wel typerend voor de chaos in het verkeer hier. Ik ben iig gewaarschuwd want dat is ook even wennen aangezien men hier links rijdt. Maar het is weer even genoeg geweest, mijn tijd is zo goed als op!! Helaas heb ik nog weinig actie kunnen ondernemen voor het voetbalproject maar daar gaat snel verandering in komen en dan laat ik dat zo snel mogelijk weten!! TANG BUN